Stel nou, dat je een nieuwe relatie hebt en je bent ontzettend gelukkig met hem. Jullie doen leuke dingen, je voelt je heel erg geliefd en toch denk je steeds ‘het kan niet… het kan niet echt zijn’.
Hij is lief, leuk, grappig, gezellig en alle dingen die je maar kunt wensen. Maar je kunt er niet echt van genieten omdat er een soort onbewuste angst sluimert op de achtergrond. Alsof er nog een soort van voet op de rem staat.
Zo kwam S. vanmorgen bij me, met dit issue waar zij al een poos mee rondloopt. Op relatiegebied heeft ze genoeg meegemaakt en ze herkende zich in de teksten op mijn website, met name in de relatieburn-out. “Dat heb ik eigenlijk ook wel gehad”, zei ze.
In haar nieuwe relatie, waarin ze eigenlijk dus heel gelukkig is, sluimert er iets. Alleen kon ze er de vinger niet goed op leggen. En dus begin ik haar vragen te stellen, over wat ze voelt en denkt. We komen al snel uit op angst. Ze is ergens bang dat dit weer over zal gaan.
“Maar”, zegt ze, “dat kan het ook niet echt zijn want ik ben helemaal niet bang om alleen te zijn. Ik kan heel goed alleen zijn zelfs”. Waarop ik aangeef dat het heel goed kan dat je prima alleen kunt zijn, maar dat je evengoed bang kunt zijn om iets waar je nu zo van geniet, weer te verliezen.
Door haar even te laten praten en wat door te vragen, komen er 2 zinnen bij haar omhoog. Twee die best op elkaar lijken, maar toch voelt ze bij beide zinnen een andere emotie.
“Ik ben bang dat ik het niet waard ben voor de ander” en “ik ben bang dat ik niet belangrijk genoeg ben voor de ander”. Daar zat die vervelende angel, want ze geloofde wel dat ze het waard was voor zichzelf en voor heel veel anderen, maar in de liefde zat daar toch die sluimerende angst. Dat haar partner haar zomaar gedag zou kunnen zeggen omdat hij haar toch niet waardevol genoeg vond.
Herkenbaar? Voor mij ook…
En je weet met je hoofd heus wel dat hij jou leuk genoeg vindt, want anders was hij niet bij jou.
Maar door de dingen die je hebt meegemaakt in het verleden, krijgen mooie en fijne dingen toch een donkergrijs randje. En dan is het alsof je hoofd je iets anders vertelt dan je gevoel.
En dat is super zonde. Je bent continue waakzaam of hij niet bij je weg zal gaan. En in plaats van lekker ontspannen jezelf te zijn, ben je je op een negatieve manier steeds bewust van jezelf. Hoe je doet, wat je zegt, hoe je overkomt, of je genoeg waarde laat zien.
Dat geeft spanning, voor jezelf en ook voor de ander. Het kan best zijn dat je dit al een keertje hebt aangekaart en dat je partner heeft gezegd ‘doe niet zo raar, ik vind je echt heel erg leuk!!’ en hij laat dit ook steeds blijken. Daar ontbreekt het ook niet aan. Het ligt ook niet aan hem.
Het is dat stemmetje, dat heel zachtjes steeds fluistert “stel nou dat hij weg gaat, dat hij je helemaal niet waardevol vindt, dat je voor hem toch niets waard bent!!”. En dat stemmetje gaat van fluisteren naar hardop praten, en van af en toe aanwezig naar de hele dag door babbelen.
En dat kan een behoorlijke stempel op jou, op je leven en op je relatie drukken.
Tot je zelf besluit ‘EN NU BEN IK ER KLAAR MEE!’ Dat stemmetje mag mijn geluk niet langer in de weg staan.
Zo besloot ook S. vanmorgen. En na afloop van onze coachingsessie had ze een grote glimlach want ze wist nu hoe ze het verhaal kon gaan ombuigen om iets nieuws te creëren. Heerlijk toch?!
